Jak uczyć żołnierza?

Witam
Niedawno stałem sie szczęśliwym posiadaczem tytułowej broszury.
Została ona wydana nakładem Księgarni Wojskowej w Warszawie w 1919 roku i jest to część III porad wojskowych polskiej, dopiero co odrodzonej armii. Mimo wielu zmian jakie zaszły do 1939r w kwesti regulaminów, wyposażenia i uzbrojenia treść jej zainteresuje zapewne nie jednego reneactora WP, ze względu na swoje praktyczne zalety.Przedstawiony poniżej jej tekst jest przepisany z zachowaniem orginalnej pisowni i po poprawie błędów gramatycznych.
Życze miłej i owocnej lektury.
Pozdrawiam
Piotr

"WYKŁAD 1.

Temat 1: Dlaczego należy utrzymywać w
porządku ubiór i rynsztunek.

„Jak cię widza tak cię piszą”, mówi przysłowie i istotnie tak jest w rzeczywistości. Ubranie świadczy o człowieku. Może ono nawet nie być nowe i eleganckie, lecz jeśli jest czyste i dobrze utrzymane, to świadczyć będzie o zamiłowaniu do czystości i schludności noszącego je.
Jak już mówiliśmy, żołnierz powinien się zawsze starać o szacunek i poważanie swych współobywateli, a poczem też sądzić oni będą o wartości żołnierza jeśli nie według jego zewnętrznego wyglądu?
Drugim powodem nieustannej dbałości o ekwipunek jest obowiązek szanowanie grosza publicznego.
Wszystkie przedmioty ekwipunku żołnierskiego są zakupywane przez państwo z pieniędzy, które w podatkach płaci cała ludność-bogaci zarówno jak i biedni.
Wielkie zużycie przedmiotów ekwipunku, bez których się nie może , podnosi znacznie koszt utrzymania wojska , a tem samem zmusza państwo do zwiększenia podatków. Żołnierz przeto, który nie szanuje swego ubioru i oporządzenia działa na szkodę całego narodu i swych najbliższych, zmuszając ich do płacenia dużych podatków.

Temat 2: Czyszczenie.

Pierwszym warunkiem utrzymania ubioru w dobrym stanie jest częste i przepisowe czyszczenie.
Przedmioty sukienne- trzepie się z kurzu i czyści się szczotką; należy przytem uważać, ażeby trzepiąc nie poobrywać guzików. Czyszcząc szczotką pociąga się nią w kierunku włosia, nie zaś w dół i w górę. Do trzepania używa się trzciny lub giętkiego pręta, nigdy zaś kija lub laski.
Jeśli przedmiot sukienny został powalany błotem, należy mu się dać wyschnąć, a następnie dopiero trzepie się go i czyści szczotką. Plamy zwykłe usuwa się ciepła wodą i mydłem lub specjalnemi środkami do wywabiania plam (panama, esencja herbaciana i t. p.); plamy tłuste-beznyną , plamy z mazi-terpentyną.
Wydrapywanie plam szyzorykiem lub ostrą(ryżową) szczotką jest wzbronione. Kurtkę trzepie dwóch ludzi; zawija się kołnierz do środka i rozpina naramienniki. Jeden żołnierz chwyta bluzę koło kołnierza jedną ręką, a drugą trzepie, drugi zaś trzyma za poły i rękawy.
Po wytrzepaniu kurtki z obu stron, trzepie się miejsca zakryte rękawami, a potem rękawy.
Do trzepania spodni trzeba również dwóch ludzi; spodnie się składa, jeden chwyta za nogawki, drugi za przeciwległy koniec spodni.
Płaszcz trzepie 4 żołnierzy; chwyciwszy go za końce, wytrzepują zeń kurz.
Przy trzepaniu ubioru trzeba pamiętać, że wszystkie guziki, sprzączki i t. d. muszą być rozpięte. Przy czyszczeniu ubioru nie należy nigdy zapomnieć o podszewce. Jeśli jest brudna i przepocona należy ją wypruć, wyprać w zimniej wodzie z użyciem mydła, a potem wszyć.
Czapkę czyści się z wierzchu szczotką; brzegi czapki należy starannie zwilżonym gałgankiem wytrzeć z potu i brudu.
Drelichy – utrzymuje się w czystości praniem. Pierze je sobie żołnierz sam używając do tego zimniej wody; w ciepłej wodzie drelichy się ściągają. Do prania nie można używać ługu, gdyż przeżera on włókna materji i powoduje pękanie jej.
Najsamprzód należy drelichy namoczyć a następnie, natarłszy je dokładnie mydłem pociera się ręka każdy kawałek wyciągając w ten sposób z nich bród. Gdy czynność ta została ukończona, płucze się je, zmieniając wodę dopóty, dopóki nie będzie on zupełnie czystą; wtedy wyżyma się je i rozwiesza na powietrzu lub w przewiewnych ubikacjach dla przeschnięcia.
Nie wolno jest suszyć drelichów na salach, gdyż powstała skutkiem tego wilgoć szkodzi zdrowiu.
Bieliznę piorą żołnierzowi praczki, gdyż wymaga ona wygotowania, co dla żołnierza jest niemożliwem.
W ten sam sposób co i drelichy, pierze się szalik i chlebak.
Płachty namiotowe jeśli przemokły, należy wysuszyć; zabrudzenie wyczyścić szczotką. Prać je należy rzadko, gdyż płótno z którego są robione łatwo naciąga się i trudno się potem składa.
Obuwie-należy czyścić z zewnątrz i wewnątrz. Czyszczenie wnętrza bucika jest konieczne z tego względu, że dostaje się do nich duża ilość kurzu i błota, które nie tylko ,że brudzi skarpetkę i nogę, lecz powoduje odparzenia. Dla usunięcia błota i kurzu, wyciera się wnętrze bucika suchą szmatką. Staranne czyszczenie zewnętrznej strony bucika i nacieranie go pastą ochronną ochrania skórę przed pękaniem i nadaje i nadaje jej miękkość.
Buty należy czyścić co wieczór przed ułożeniem się do snu. Najsamprzód wyskrobuje się błoto drzazgą, a następnie oczyszcza się bucik suchą szczotką z kurzu i naciera sio smarem przyszwę i miejsca między przyszwa, a podeszwą; zapiętki czyści się tylko szuwaksem, ażeby nie zmiękczać skóry, gdyż powoduje to obtarcia pięt.
Obuwie mokre czyści się z błota, poczem wypycha się je papierem lub słomą, ażeby przy wysychaniu nie zatraciło kształtu. Nie wolno suszyć obuwia przy piecu.
Dla umocnienia trwałości skóry i nadania jej nieprzemakalności, naciera się zwilżone buty jakimś tłuszczem – wazeliną, oliwą, łojem, masłem; tłuszcz do tego wzięty musi być niesolony, gdyż sól psuje skórę. Przed nacieraniem zwilża się skórę z tego względu, że skóra mokra łatwiej wchłania wilgoć niż sucha ; jeśli skóra bardzo stwardniała zwilżyć letnią woda
I mocno wetrzeć w nią tłuszcz. Ci, którym pocą się nogi, powinni często smarować buty.
Przy każdem czyszczeniu należy stwierdzić czy są wszystkie gwoździe i podkówki.
Pas główny i wszelkie rzemienie czyści się , wycierając je suchym gałgankiem. O ile są bardzo brudne lub zabłocone można je myć, poczem wytarłszy je dokładnie, wiesza się w suchym i przewiewnem miejscu. Nie wolno nacierać ich tłuszczem, by nie zmiękły. Przy przechowywaniu nie należy rzemieni zginać gdyż powoduje to pękanie skóry.
Przedmioty metalowe - przy czyszczeniu ich nie wolno używać żadnych ostrych i drapiących środków lub przedmiotów , jak piasek, szklisty papier i t. p.
Manierkę płucze się wodą i przechowuje się odkorkowaną, wylotem na dół. Naczynie (menażkę) po użyciu myje się gorącą wodą i szoruje się wiechciem, lub wiórami.
Wszystkie czyszczenia wykonywa się na dworze lub w specjalnych, do tego celu przeznaczonych, ubikacjach; nie wolno jest czyścić na salach, gdyż kurz zanieczyszcza powietrze i wdychany szkodzi zdrowiu.

Temat 3. Naprawki.

Żołnierz powinien dbać nie tylko o czystość, lecz i o całość ekwipunku. Drobne naprawki w mundurze jak to – podarta podszewkę, oderwany guzik, rozpruty szew wykonuje sam i to natychmiast po dostrzeżeniu ich; małe rozdarcie naprawić łatwo, zaniedbane, niszczy mundur. Jeśli jakaś część ekwipunku wymaga poważniejszej naprawy, to dokonują jej warsztaty kompanijne.
Oddawanie części ekwipunku do warsztatów odbywa się za pośrednictwem drużynowego, który odsyła je ze swoją kartką do magazyniera-zarzadzjącego warsztatami.

Temat 4. Czas używalności poszczególnych części ekwipunku.

Czapka z daszkiem . . . 9 miesięcy
Bluza sukienna . . . . 13,5 ,,
Bluza drelichowa . . . . 12 ,,
Opaska na szyję (szalik) . 4,5 ,,
Spodnie sukienne . . . . 9 ,,
Spodnie drelichowe . . . 9 ,,
Kalesony. . . . . . . . 6 ,,
Koszule . . . . . . . . 6 ,,
Płaszcz . . . . . . . . 22.5 ,,
Rękawice z palcami . . . 9 ,,
Trzewiki sznurowane . . 9 ,,
Tornister z płótna . . . . 12 ,,
Pas główny . . . . . . 72 ,,
Troki do płaszcza . . . . 54 ,,
Chlebak . . . . . . . . 18 ,,
Manierka . . . . . . . 54 ,,
Ładownice . . . . . . 36 ,,
Naczynie do gotowania . 18 ,,

WYKŁAD 2.

Temat 1. Ekwipunek żołnierza.

Żołnierz otrzymuje:
1 Czapkę z paskiem;
1 bluzę sukienną;
1 bluzę drelichową;
2 opaski na szyję;
1 spodnie sukienne;
1 spodnie drelichowe;
2 pary owijaczy;
2 pary kalesonów;
2 pary skarpet lub onuce;
2 koszule;
1 płaszcz;
1 rękawiczki sukienne;
2 pary trzewików sznurowanych;
1 tornister z paskami;
1 pas główny z żabką;
3 troki do płaszcza;
1 chlebak;
1 manierka z kubkiem;
2 ładownice;
1 puszka na smar;
1 naczynie do gotowania;
1 para rzemieni do naczynia;
1 woreczek na sól;
2 puszki na kawę;

Temat 2. Jak powinien mundur leżeć na żołnierzu.

Czapka powinna leżeć na głowie równo t. zn. nie ściągnięta ani w tył , ani też na oczy, lekko tylko pochylona ku prawemu uchu; dolny brzeg daszka mniej więcej na wysokości brwi; orzełek na jednej lini z nosem i rzędem guzików.
Bluza-kołnierzyk tak dopasowany, ażeby można było między nim, a szyją zmieścić dwa palce; zbyt ciasny kołnierz, wywierający ucisk na szyję, powoduje uderzenie krwi do głowy, zapalenia oczu i zwiększa w lecie niebezpieczeństwo udaru słonecznego. Rękawy powinny sięgać do nasady dłoni; luźne pod pachami gdyż ciasne obcierając ciało wywołują czyraki, bluza zaś pęka i drze się. Długość bluzy taka, by guziki boczne były na 2 palce nad kośćmi biodrowymi.
Przy wkładaniu bluzy zapina się najamprzód i górny guzik, pozostałe zapina się od dołu do góry. Bluza powinna być dobrze przodu i z tyłu obciągnięta; jeśli bluza jest za obszerna, należy fałdy, które się tworzą po zapięciu pasa, zebrać na obu biodrach.
Trzeba stale uważać, ażeby wszystkie guziki u bluzy z przodu , jak i przy kieszeniach, były stale zapięte; porozpinana bluza-robi złe wrażenie, świadczy o niedbalstwie żołnierza.
Szalik – powinien wystawać ponad kołnierz bluzy sukiennej nie więcej nad 3 m m. t. j. na grubość słomki dobrze wyrośniętego zboża. Przy zawiązywaniu go należy końce podłożyć pod szelki; dolną część można agrafką przypiąć do koszuli, by szalik się nie podnosił. Szalik powinien być założony dostatecznie luźno, żeby nie uciskał żył na szyi-ucisk taki powoduje uderzenie krwi do głowy.
Spodnie- długość spodni mierzy się długością rozwartych ramion. Pasek, ściągający spodnie, powinien być ponad pasem głównym. W kroku powinny być spodnie luźne, ażeby nie uwierały i nie pękały przy bardziej energicznym ruchu; to samo dotyczy kolan. Przy wkładaniu nie podciąga się spodni, zbyt wysoko, ani też nie opuszczać zbyt nisko; nie używać do przytrzymywania ich paska, bo uciska on żołądek i wątrobę; najlepiej i najzdrowiej jest używać szelek.
Płaszcz – musi być tak długi, by sięgnął do połowy łydek; kołnierz o tyle obszerny, by bez uciskania szyi obejmował kołnierz bluzy sukiennej; między oba kołnierze powinna swobodnie zmieścić się cała dłoń.
Rękawy powinny sięgać do pierwszych stawów palców i być zupełnie swobodne pod pachami, by bez trudu można było podnosić ręce do góry.
Płaszcz należy zawsze mierzyć na bluzie sukiennej. Przy nakładaniu płaszcza postępuję się z zapinaniem go w ten sam sposób, jak i przy zapinaniu bluzy; płaszcz powinien być dobrze obciągnięty z przodu i z tyłu; o ile jest on za obszerny, robi się pod pasem dwie fałdy na biodrach.
Płaszcz należy zawsze wkładać na rękawy – nie wolno go zarzucać na ramiona.
Pas zawsze na wierzchu.
Pas główny – opiera się na hakach bluzy lub płaszcza, nie powinien jednak wisieć. Klamra na linji guzików. O ile na pasie oprócz bagnetu nie ma nic, powinny wejść między pas a ubranie dwa palce. W polu, gdzie na pasie nosi się łopatkę, chlebak, manierkę i t. p. należy pas nosić wolniej, tak aby między pas a ubranie weszła dłoń.
Bagnet leży na lewym pośladku o 3 palce szerokości od kości biodrowej.
Ładownice przylegają tylną stroną do pasa, z przodu dochodzą do klamry nie przylegając do niej; uszy ładownic nie powinny wisieć.
Obuwie nie powinno być ani zbyt obszerne ani też zbyt ciasne; wielkie palce u nóg nie powinny być uciskane; wewnątrz gładkie – nie powinny wystawać ani szwy, ani kołki.\
Za ciasne obuwie wywołuje otarcia, rany, nagniotki, wrastanie paznokci w ciało, opuchnięcie nóg i t. p. W zimie, skutkiem ciasnego obuwia bardzo łatwo następuje odmrożenie nóg.
W obuwiu zbyt obszernem natomiast, noga suwa się i łatwo ją zwichnąć, lub też obetrzeć.
Jeśli obuwie jest niewygodne lub złe, należy natychmiast meldować drużynowemu i prosić o inne.
Onuce lub skarpetki powinny dokładnie przylegać do nóg. Nie powinny mieć zagięć i szwów; zbyt pocerowane skarpetki obcierają nogę.
Zimą można nogi owijać papierem, dla utrzymania ciepła i ochronienia ich przed odmrożeniem.
Drelichy – Drelichy powinny leżeć swobodnie i luźno, ażeby nie krępowały ruchów żołnierza przy gimnastyce, ćwiczeniach i robotach.
Chlebak – przy zakładaniu go na pas, prawy hak musi znajdować się ściśle w środku pomiędzy tylnemi guzikami bluzy sukiennej.
Szelki chlebaka mogą służyć bądź to do przewieszenia go przez ramię, bądź też dla ulżenia żołnierzowi, niesienia pełnych ładownic. W tym celu odczepia się szelki od chlebaka i przyczepiwszy je do ładowni, przewiesza się przez szyję.
Manierkę – przyczepia się z tyłu do chlebaka.
Tornister – spakowany powinien tak leżeć, ażeby guzy podwójnych rzemieni przypadły między 2 i 3 guzikiem bluzy sukiennej; zrolowany płaszcz z płachtą namiotową powinien znajdować się na wysokości górnej krawędzi kołnierza.
Guziki i metalowe części przy tornistrze nie mogą ugniatać. Pasy tornistra należy tak podciągać, aby dolny brzeg jego dość silnie ugniatał krzyże.

WYKŁAD 3

Temat 1: Zwijanie płaszcza i płachty namiotowej.

Pakowanie tornistra zaczyna się od zwijania płaszcza. Czynność te wykonuje dwóch żołnierzy.
Rękawy powinny być w ten sposób ułożone, ażeby wypadały na boki tornistra. Zrolowany płaszcz nie może być grubszy nad 15 cm; długość zwiniętego płaszcza odpowiada długości górnej i dwóch bocznych krawędzi tornistra. Płaszcz nie może być zrolowany grubiej, gdyż rzemienie nie wystarczyłyby na przytroczenie płaszcza, koca i płachty namiotowej, a także ponieważ tornister byłby za wysoko na plecach umieszczony i przeszkadzałby w składaniu się.
Koc składa się podłużnie i zwija się go w możliwie cienki wałek; układa się go na płaszczu.
Na wierzch przychodzi podobnież złożona płachta namiotowa.

Temat 2: Pakowanie skrzynki tornistra.

Do skrzynki tornistra pakuję się:
a) brudną bieliznę na spód.
b) W środek puszkę z konserwami (żelazna porcja), a po obu jej bokach:
c) Zapasowe trzewiki, podeszwami do góry; końce trzewików zakłada się pod wystający brzeg górnej części skrzynki tornistra; jeśli trzewiki są bardzo duże, można koniec ich umieścić na brzegu górnej części skrzynki. Jeżeli żołnierz ma zapasowe buty nie trzewiki, układa je na skrzynce tornistra pod klapą w ten sposób, że cholewy leżą jedna na drugiej, podeszwy na zewnątrz tornistra, obcasy w dół; wewnętrzne strony butów (poznać po wycięciu podeszwy) zwrócone do pleców żołnierza.
d) Przybory do czyszczenia (szczotka i puszka na tłuszcz, pakuły, szmatka, sznur) wkłada się między trzewiki zapasowe, a puszkę z konserwami. Przybory do czyszczenia broni rozdziela się częściowo między żołnierzy, częściowo umieszcza na wozie kompanijnym.
e) Woreczek na części namiotowe, zawierający 3 kołki, 3 części podpórki i linkę umieszcza się na górnej części skrzynki pod klapą.

Temat 3: Pakowanie klapy.

Do klapy tornistra pakuję się czystą koszulę, kalesony, skarpetki lub onuce, chustkę do nosa, woreczek z jarzyną, kawę konserwową, suchary, książkę żołdu, śpiewnik, listy i t. p.
Wszystkie te przedmioty należy ułożyć porządnie i równomiernie rozmieścić.
W obu rogach klapy tornistra są schowki na jedną paczkę (10 naboi); z nabojami, paczkę wkłada się węższym końcem.
Naczynie przymocowuje się paskami na wierzchu klapy tornistra; końce pasków powinny dotykać zwiniętego płaszcza. W marszu naczynie powinno być puste.

Temat 4: Ciężar tornistra.

Ciężar wypakowanego w ten sposób tornistra z przytroczonym płaszczem nie powinien wynosić 11kg. (27.5 f.).
Żołnierz powinien nosić ze sobą tylko to co jest mu niezbędnie konieczne; przeciążanie się zbytecznymi przedmiotami osłabia w marszu i utrudnia swobodę ruchów.

Temat 5: Chlebak.

W chlebaku nosi się 1 porcję kawy konserwowej (herbatę i cukier), łyżkę, widelec i nóż, kubek, woreczek z tytoniem, chleb i t. p."

A tam ..... - KARAĆ - NIE WYRÓŻNIAĆ ...tak sie uczy żołnierza Grey_Light_Colorz_PDT_06

Święte słowa.
No i gonić Szwejków Grey_Light_Colorz_PDT_17

A może zajęcia dodatkowe w niedziele z taktyki dla odstających żołnierzy?

Czołem Grey_Light_Colorz_PDT_11

"Jeba*" sie zachcialo, swintuchy. Ale zeby tak facet faceta Grey_Light_Colorz_PDT_02

A ja powiem tak: Piter, czapki z głów za przeklepanie tego wszystkiego na forum! A nawet jeśli nabyłeś tą ksiązkę w wersji elektronicznej i zrobiłeś tylko ctrl C i ctrl V to i tak wielkie dzięki za podzielenie się wiedzą.
pozdr
w

Witam
Widze,że stare metody drużynowych są jeszcze we krwi niektórych!
Powyższy tekst spisałem z książki i ma on służyć głownie praktycznym zagadnieniom szkoleniowym-może się komuś przyda.
Pozdrawiam
Piotrek

Szacuneczek dla IwoJimy- doskonaly oraz bardzo przydatny tekst o bardzo wysokiej wartosci i bardzo dziekuje,ze go zamiesciles

pozdrawiam,
Artur
"CYTADELA"

Ja tylko dodam że, każdy powinien się z nim zapoznać i wdrażać. W Cytadeli każdy ma zasugerowane się zapoznać z tym tekstem.

Super tekst.!!! Więcej takich!!!

mam wydanie drugie, z 1920r.

Piotrze, zacny tekst. Wielki respect dla Ciebie...zreszta ty juz z tego jestes znany Grey_Light_Colorz_PDT_15

Ja natomiast mniej sie wysile i wkleje tu Alamach zolnierza Niemieckiego.

10 zasad
prowadzenia wojny przez żołnierza niemieckiego

1.
Żołnierz niemiecki walczy rycersko dla zwycięstwa swojego Narodu. Okrucieństwo i bezcelowe niszczenie są czynami niegodnymi.

2.
Żołnierz musi nosić mundur lub specjalnie wprowadzone, wyraźnie widoczne odznaczenia. Walka w stroju cywilnym bez takich oznaczeń jest zabroniona.

3.
Nie wolno zabijać wrogów, którzy się poddają, w tym także partyzantów i szpiegów. Złodzieje zostaną osądzeni i poniosą zasłużoną karę.

4.
Jeńcy wojenni nie mogą być źle traktowani ani obrażani. Broń, plany i dokumenty powinny zostać zabrane. Oprócz tego nie wolno zabierać jeńcom ich rzeczy osobistych.

5.
Naboje dum-dum są zabronione. Nie wolno także przerabiać w taki sposób zwykłej amunicji.

6.
Czerwony Krzyż jest nietykalny. Rannych przeciwników należy traktować po ludzku. Personelowi medycznemu i duchownym nie wolno przeszkadzać w pełnieniu obowiązków lekarskich i duszpasterskich.

7.
Ludność cywilna jest nietykalna. Żołnierzowi nie wolno plądrować ani bezmyślnie niszczyć. Historyczne pomniki i budynki, które służą życiu religijnemu, kulturze, sztuce, nauce lub dobroczynności, powinny być oszczędzane. Od ludności cywilnej można żądać pomocy w postaci materiałów i pracy jedynie na rozkaz przełożonych.

8.
Obszary neutralne nie mogą być naruszane na lądzie lub w powietrzu, a także przez ostrzał podczas działań wojennych.

9.
Jeśli żołnierz niemiecki dostanie się do niewoli, powinien na żądanie podać swoje imię i stopień wojskowy. Pod żadnym pozorem nie powinien ujawniać swojej przynależności do jednostki wojskowej, ani też stosunków wojskowych, politycznych i gospodarczych strony niemieckiej. Podczas przesłuchania i tortur nie może dać się nakłonić do takiego postępowania.

10.
Naruszenie powyższych zasad na służbie jest karalne. Łamanie przez nieprzyjaciela zasad wymienionych w punktach 1-8 powinno zostać zameldowane. Karanie w odwecie za takie przestępstwa jest dozwolone tylko na rozkaz najwyższego dowództwa.

10 przykazań strzelca spadochronowego

.
Jesteś wybrańcem Armii Niemieckiej

2.
Będziesz szukać walki i uczyć się wytrzymywać każdy rodzaj próby.

3.
Bitwa powinna być dla ciebie spełnieniem

4.
Dbaj o prawdziwą koleżeńskość, ponieważ dzięki pomocy twych towarzyszy zwyciężysz lub umrzesz.

5.
Strzeż się przed mówieniem. Nie bądź przekupny. Mężczyźni działają, podczas gdy kobiety gadają. Gadanie może zaprowadzić cię do grobu.

6.
Bądź spokojny i ostrożny, silny i zdecydowany. Odwaga i zachwyt dla ducha natarcia pozwoli ci zachować przewagę w natarciu.

7.
Najcenniejszą rzeczą wobec wroga jest amunicja. Ten, kto strzela niepotrzebnie, po to tylko żeby się uspokoić, nie zasługuje na miano strzelca spadochronowego.

8.
Tylko wtedy odniesiesz zwycięstwo, jeżeli twoja broń będzie sprawna. Uważaj na to, aby działać według prawa: "najpierw moja broń, a potem ja".

9.
Musisz rozumieć sens każdego przedsięwzięcia, abyś mógł działać samodzielnie, jeżeli polegnie twój dowódca. Z wrogiem w otwartym polu walcz po rycersku, ale nie szczędź życia partyzanta.

10.
Miej oczy otwarte. Bądź zwinny jak chart, wytrzymały jak skóra, twardy jak stal - tylko wtedy będziesz ucieleśnieniem niemieckiego wojownika.

Hmm na koniec co jeszcze nie w temacie ale walka Panzerwaffe tez moze gogos zainteresowac.

Wstęp autora

Pułk pancerny jest, z racji swojej siły ognia, odporności i mobilności, podstawową siłą bojową dywizji. Jego siła polega na niespodziewanym, skoncentrowanym i zdecydowanym ataku, agresywnym dowodzeniu i śmiałych operacjach.

Naprzód

Walka w Rosji pokazała jeszcze raz, że w walce z bolszewikami liczba czy rodzaj naszych czołgów nie liczą się tak bardzo, jak duch i umiejętności żołnierzy. Tylko dzięki temu niemieckie czołgi zwyciężają, nawet w Rosji.
Ten przykładny duch walki nie ma jednak znaczenia, podobnie jak szybkość, opancerzenie czy liczba czołgów, jeśli oddziałem nie dowodzi w pełni kompetentny oficer.
Wyższe umiejętności taktyczne są konieczne, jeśli chce się uczynić straty jak najmniejszymi.
Celem wydania tej książki jest zebranie doświadczeń frontowych dowódców naszych pułków i przekazanie ich w prostej, zrozumiałej formie świeżo upieczonym oficerom.

1. Przed każdym atakiem zapoznaj się z terenem. Użyj informacji dostarczonych przez inne jednostki lub widniejących na mapie. Podziel się zdobytymi wiadomościami z podległymi Tobie ludźmi. Dokładne informacje i poprawna ocena terenu mogą stanowić decydującą różnicę między zwycięstwem a porażką.

2. Żaden atak pancerny nie jest, nawet w ciężkich sytuacjach, tak szybki, abyś nie miał czasu na zaznajomienie podległych sobie dowódców z aktualną sytuacją, zadaniem i wszystkim, co może mieć wpływ na przebieg akcji. Zbytni pośpiech przy wejściu do walki powoduje straty i stanowi zagrożenie dla celu misji, za co odpowiadasz Ty!

3. Tylko staranne rozpoznanie może uchronić Cię od zaskoczenia. Ochraniaj swoje flanki tak samo, jak czoło natarcia. Obserwacja wszystkich kierunków jest obowiązkiem każdego dowódcy. ZAWSZE WYPATRUJ WROGA!

4. Całe zdolności dowódcze w walce muszą zostać użyte do ciągłej oceny sytuacji. Tylko w ten sposób będziesz mógł podejmować poprawne decyzje w decydujących chwilach i wydawać bezzwłocznie jasne, zwięzłe rozkazy. Za taki typ dowodzenia jesteś odpowiedzialny.

5. Żelazna dyscyplina w użyciu radia jest jedną z podstaw dobrego dowodzenia, zwłaszcza, gdy łączność radiowa jest jedyną formą komunikacji. W kompanii czołowej podwładni nie powinni wcale używać radia, zostawiając eter wolny dla dowódcy plutonu. Oczywiście, wyjątkiem są sytuacje awaryjne.

6. Powinieneś dowodzić zdecydowanie i z siłą. Co najmniej dwa czołgi muszą iść naprzód, a plutony pozostające z tyłu muszą być trzymane na tyle blisko, aby mogły wspierać pluton na przedzie. Im więcej dział wystrzeli w pierwszej minucie, tym szybciej wróg zostanie pokonany i tym mniejsze będą straty wśród Twoich ludzi.

7. Przy wyłanianiu się spoza osłony należy robić to szybko i całą grupą. Im więcej celów zobaczy przeciwnik w jednej chwili, tym trudniej będzie mu kontrolować i prowadzić ogień, natomiast Ty będziesz dysponował większą liczbą dział.

8. Podczas ataku jedź tak szybko, jak potrafisz. Przy niskiej prędkości możesz widzieć i strzelać tylko trochę lepiej niż przy wysokiej, natomiast masz dużo większe szanse na bycie trafionym. Dla czołgu powinny istnieć tylko dwie prędkości: połowa (do strzału!) i cała naprzód. To podstawowa zasada walki pancernej!

9. Przy napotkaniu broni przeciwpancernej na dalekim i średnim dystansie, musisz oddać strzał i zacząć manewrować. Najpierw zatrzymaj ogień, aby doprowadzić do skutecznego strzału - potem wyślij większość kompanii do walki manewrowej z wrogiem, podczas gdy jeden pluton będzie ich stale wspierał.

10. Kiedy broń przeciwpancerna zostanie napotkana na bliskim dystansie, zatrzymanie się jest samobójstwem. Tylko natychmiastowy atak z najwyższą prędkością i przy użyciu każdej broni zapewni sukces i zredukuje straty.

11. W walce z działami przeciwpancernymi nigdy nie wolno - nawet pod silną osłoną ogniową - wysyłać do ataku pojedynczego plutonu. Broń przeciwpancerna nie bywa rozmieszczana pojedynczo. Pamiętaj - w Rosji samotne czołgi giną!

12. Powinieneś ciągle utrzymywać dużą odległość między pojazdami. To rozbija wrogi ogień defensywny i utrudnia jego kontrolę. Za wszelką cenę należy unikać wąskich odstępów, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, gdyż może to być powodem dużych strat.

13. Podczas napotkania niemożliwej do pokonania przeszkody, np. pola minowego lub zapory przeciwczołgowej, musisz natychmiast i bez wahania wydać rozkaz wycofania się za najbliższą osłonę. Nieruchomy postój na otwartym terenie i próba kontynuacji ataku nie mają w tym wypadku sensu i prowadzą jedynie do strat. Na zastanowienie się, w jaki sposób przeprowadzić atak, przyjdzie czas po znalezieniu osłony.

14. Kiedy podczas ataku musisz przejść w pobliżu przypuszczalnych pozycji czołgów wroga, dla przykładu linii drzew, powinieneś albo przejść tak blisko, aby znaleźć się wewnątrz ich minimalnego zasięgu, albo też pozostać tak daleko, żeby być poza ich maksymalnym zasięgiem.

15. Wrogie czołgi nie powinny być atakowane bezpośrednio, ponieważ zauważą cię i poznają liczbę Twoich czołgów zanim je zniszczysz. Powinieneś raczej unikać ich aż do czasu, gdy znajdziesz się na dobrej pozycji do strzelania, a następnie zaskoczyć je z flanki lub od tyłu. Odparte ataki wroga należy agresywnie ścigać.

16. Umocnione pozycje, na przykład wioski lub baterie artylerii, powinny być, kiedy to możliwe, atakowane równocześnie z różnych stron w celu rozproszenia nieprzyjacielskiego ognia i zmylenia wroga co do rzeczywistego miejsca i kierunku ataku. W ten sposób przełamanie będzie łatwiejsze, a Twoje straty mniejsze.

17. Zawsze przygotuj się poprzez okopanie i maskowanie na wypadek ataku lotniczego lub artyleryjskiego. To, że po fakcie będzie Ci przykro, nie będzie dobrą wymówką w przypadku strat.

18. Nie zawsze warto oszczędzać amunicję; w decydującym momencie, jeśli chcesz oszczędzić życie swoich żołnierzy, możesz zużywać amunicję w nadzwyczaj wysokim tempie (np. podczas awaryjnego ataku).

19. Nigdy nie rozpraszaj swojej siły bojowej; to znaczy, że nie wolno rozstawiać części kompanii tak, aby nie mogły się one wzajemnie wspierać. Jeśli Twoje natarcie ma dwa cele, należy najpierw zaatakować pierwszy, a potem drugi wszystkimi dostępnymi środkami. W ten sposób z pewnością uda Ci się osiągnąć obydwa cele z mniejszymi stratami.

20. Atak przy wsparciu ze strony artylerii lub bombowców nurkujących powinien być przeprowadzony natychmiast, to znaczy wtedy, gdy ogień trafia w cel. Po zatrzymaniu ostrzału jest już zbyt późno. Powinieneś wiedzieć, że w większości takich przypadków ogień jedynie powstrzymuje wroga, nie ma jednak działania niszczącego. Lepiej zaryzykować trafienie od swoich niż wjechać wprost w aktywną obronę przeciwpancerną.

21. Inne bronie i uzbrojenie, podporządkowane Tobie, nie powinny być źle używane. Nie wykorzystuj ich do nieodpowiednich zadań, np. niszczycieli czołgów w roli dział szturmowych, czy też piechoty zmotoryzowanej jako czołgów, lub też zwiadu czy inżynierów w roli piechoty.

22. Nieopancerzone lub lekko opancerzone jednostki przydzielone pod Twoją komendę powinny być chronione od niepotrzebnych strat do czasu, aż staną się potrzebne do wyznaczonych im zadań, dla wypełnienia których podporządkowano je Tobie.

23. Obce jednostki umieszczone pod Twoimi rozkazami nie są służącymi, lecz gośćmi. Jesteś odpowiedzialny za zaopatrzenie ich i dzielenie się z nimi wszystkim, co potrzebują. Nie używaj ich do służby wartowniczej! W ten sposób będą mogły pracować lepiej i bardziej lojalnie, kiedy będziesz ich potrzebował. A tak będzie często!

24. Podczas działań we współpracy z piechotą powinieneś upewnić się, czy oba rodzaje broni trzymają się razem; tylko w ten sposób będę mogły nawzajem sobie pomagać i osiągnąć sukces. Które z nich prowadzi atak, jest drugorzędną sprawą; należy wiedzieć że zamiarem wroga jest rozdzielenie ich, czemu należy zawsze przeciwdziałać. Twoim okrzykiem bojowym powinno być "Chronić piechotę!", a okrzyk piechoty powinien brzmieć: "Chronić czołgi!"

25. Powinieneś wraz ze swoimi żołnierzami skupić się na zadaniu bojowym, np. na zdobyciu mostu, nie wolno Ci natomiast zboczyć z celu, dla przykładu atakując wroga na skrzydłach, chyba że stanowi poważne zagrożenie w osiągnięciu celu misji. Wtedy musisz go zaatakować.

26. Po zwycięskiej bitwie; np. po zajęciu mostu czy wioski, nie opuszczaj stanowiska. Przygotuj się raczej na kontratak, który z pewnością nadejdzie, może w innym miejscu niż się spodziewasz. Ze zwycięstwa możesz cieszyć się później.

27. Podczas obrony lub zadania zabezpieczającego umieść swoje czołgi tak, aby nie tylko ich siła ognia, ale także ich zdolności uderzeniowe zostały odpowiednio wykorzystane. Na stacjonarnych pozycjach ogniowych zatrzymaj jedynie kilka czołgów. Reszta niech utworzy ruchomą rezerwę, ukrytą za zasłoną. Czołgi bronią się agresywnie!

28. W przypadku napotkania silnego oporu przeciwnika kontynuowanie ataku jest bezcelowe. Każdy nieudany szturm prowadzi tylko do powiększenia strat. Twoim celem powinno być zawsze powstrzymanie wroga jak najsłabszymi siłami i przerzucenie większości pojazdów w inne, słabsze miejsce obrony, a następnie przełamanie jej i zniszczenie wroga z zaskoczenia.

29. Nigdy nie zapominaj, że Twoi żołnierze nie należą do Ciebie, ale do Niemiec. Polowanie na osobistą sławę i bezsensowna brawura prowadzą tylko w wyjątkowych przypadkach do zwycięstwa, ale zawsze kosztują wiele krwi. W walce z bolszewikami musisz ostudzić swoją odwagę rozumem, sprytem, instynktem i zdolnościami taktycznymi. Tylko wtedy będziesz miał predyspozycje do zwyciężenia w bitwie i tylko wtedy Twoi żołnierze będą traktować Cię z lojalnością i szacunkiem, stojąc u Twojego boku zawsze gotowi do walki.

30. Dywizja pancerna we współczesnej wojnie zajęła miejsce kawalerii jako decydującego rodzaju broni. Oficerowie wojsk pancernych muszą naśladować tradycję kawalerii i przenieść jej agresywnego ducha do Panzerwaffe. Tak więc niech Twoją podstawową zasadą w walce będą słowa feldmarszałka Blüchera: "Do przodu, przez linie wroga!" (ale z rozsądkiem).

"Wir sind keine Nazi..Wir sind Deutsche Wehrmacht"

Bardzo szlachetne te zasady. Tyko gdzie je stosowano?